چون سروکلفتی چند پیچیده اند بر ما

بار دگر نداریم دل چیده اند بر ما

بریک نفس نشاید تکلیف صد فغان بست

نی های این نیستان نالیده اند بر ما

چون گوهر از چه جرأت زین ورطه سربرآریم

امواج آستینها مالیده اند بر ما

در عرصه گاه عبرت چون رنگ امتحانیم

هرجاست دست و تیغی یازیده اند بر ما

ای دانه چند نالی از آسیای گردون

ما را ته زمین هم ساییده اند بر ما

انسان نشان طعن است درکارگاه ابرام

عالم سریشمی کرد چسبیده اند بر ما

جاه از شکست چینی بر فقر غالب افتاد

یاران ز سایهٔ مو چربیده اند بر ما

تاجبهه نقش پانیست زحمت ز ماجدانیست

آخر چوگردن شمع سر دیده اند بر ما

صبح جنون بهاریم رسوای اعتباریم

چاک قبای امکان پوشیده اند بر ما

نومیدی از دو عالم افسونگر تسلی ست

روغن ز سودن دست مالیده اند بر ما

آیینهٔ یقینیم اما به ملک اوهام

گرد هزار تمثال پاشیده اند بر ما

در خرقهٔ گدایان جز شرم نیست چیزی

بهر چه این سگی چند غریده اند بر ما

بیدل چه سحرکاری ست کاین زاهدان خودبین

آیینه در مقابل خندیده اند بر ما